رستوران سورنتو...استیک مخصوص با سس قارچ، گاهی هم شاتوبریان...و باز هم هجوم بی رحمانۀ نوستالژی.
تا جون در بدن داشتم استیک‌های مختلفِ رستورانهایِ خوب رو در جاهای متفاوت دنیا امتحان کردم. هیچ کدوم حتی اپسیلونی به خوبیه اون استیک لامصبِ سورنتو وسطِ اون ظرفهای گرد و داغ با اون مخلفات بی نظیرنبود، نشد، نخواهد شد.
چقدر پول بدم که فقط بتونم یه فلاش بک بزنم ودوباره یک ساعت روی اون صندلی همیشگی‌م، پشت پنجرۀ رو به خیابون ولیعصرِسورنتو آروم بگیرم؟ با چه هزینه ای میشه یه برش کوتاه از خاطراتِ عزیز رو بازیابی کرد؟ دلار؟ طلا؟ الماس؟ یک سال، دو سال... از عمرم رو بدم چطور؟
با یه سفر کوچولو به اینجا. فکر کنم تهران خونت کم شده.
پاسخحذف