ما از کجا باید می‌دانستیم زندگی روی دیگری هم دارد... به ما یاد نداده بودند.  فقط گفته بودند این زندگی‌ست نگفته بودند چه چیز،  زندگی نیست. ما خیال کردیم زندگی همین یک  بودن را دارد که سرش را می‌گیریم و می‌رویم تا ته‌اش. ما که بلد نبودیم نبودن را، نماندن را، نخواستن را.  ما نقاشی می‌کشیدیم که همیشه درآسمان آبی‌اش خورشید خانومی بود و سه تکه ابر سفید و یک پروانه‌ی خال‌خال کوچک و چمن سبز چمنی و درختان سیب درشت سرخ. ما از پرندگان فقط گنجشک را می‌شناختیم و یاکریم را، از غذایشان ارزن را. چه می‌دانستیم کرکسی هست و لاشخورنامی که فرسنگها از دانه خوردن و ارزن توک زدن فاصله دارند. ما جاده را می‌کشیدیم که در آن برویم تا برسیم. ما برای رفتن و نرسیدن، برای رفتن و دورشدن و غریب ماندن جاده‌ای را بلد نبودیم. ما هیچ وقت طوفان را نقاشی نکرده بودیم، رگبار و کولاک هم بر تن  سفید  کاغذ دیده نمی‌شدند حتی اگر بلد بودیم کشیدن‌شان را. ما که سر وته رویاهای‌مان دریاچه‌ای آرام بود و کلبه‌ای دودکش دار و شنل قرمزی و مادربزرگی با مهمانان نا خوانده‌اش از کجا باید می‌فهمیدم که زخم هم هست، شکستن هم هست. چه می‌دانستیم شکنجه و غربت و مرگ هم هست؟ چرا این‌ها را قبل از بزرگ شدن به ما یاد نداده بودند نقاشی کنیم...