از سال اول راهنمایی که می‌شه همون سال ششم از کل 12 سال تحصیل در مدرسه، به تحصیل و یادگیری زبان عربی مشغول یا به عبارتی مجبور شدیم. تجزیه، ترکیب، صرف افعال مجرد و مزید، سرگردانی بین اَبا، اَبو یا اَبی، قوانین پیچیده و بی منطقِ اعلال، فعل نفی و نهی و امر، حروف اضافه و مضاف و مضافٌ الیه و...همه و همه را با جدیتی مثال زدنی خواندیم و امتحان دادیم و اتفاقا به کوری چشم دشمنان اسلام، با نمرات بسیار بالا از سر گذراندیم. تازه یک عدد 93 درصدی هم در کنکور از خود برجای گذاشتیم اما به یُمن سیستم آموزشی بسیار کارآمد وطنی، اگر در مقابل یک عرب سوسمار خوار کثیف قرار بگیریم، همانقدر توانایی مکالمه عربی داریم که یک گاو ماده شیرده!

جل الخالق، واقعا راز موفقیت بی‌نظیر آموزش و پرورش ما چیست که می‌تواند 6 سال آزگار زبانی را به این همه مغز گیرای نوجوان آموزش دهد بی آنکه این فارغ التحصیلان بی نوا، محض رضای همان خدایی که مجبورشان کرده عربی با او حرف بزنند،‌حتی توانایی محاوره در حد دو جمله به این زبان حرامزاده را داشته باشند.

خیلی فکر کردم، اما انصافاً رمزاین توانایی ستودنی را کشف نمی کنم!