درگیری من با خودم

مغزم درد می کنه، بندۀ خدا حق داره البته چون 2 روزه حبسش کردم تو یه اتاق دارم عین قاطر فرمول و معادله و آنالیز سیستمی بارش می کنم. بیچاره دیگه به التماس افتاده میگه جون مادرت بی خیال ما شو و بقیه اش رو تقلب کن. فردا صبح امتحان دارم و در این لحظه از شب که خدمت وبلاگ هستم هنوز پنجاه درصد مطالب رو کاور نکردم. اونوقت مغز محترم پیش نهاد میده که یه چیزایی رو روی رونِ برنزه شدۀ پاهات بنویس، یه دامن کوتاه هم بپوش و سر امتحان دست به دامن خودت بشو...خلاصه بساطی دارم. نمیدونم آدمیزاد چرا در مقاطعی از زندگیش باز خر میشه و درس خوندن از سر میگیره، اصلا به فلاکت و خفتِ شبهای امتحان می ارزه؟ عین همون شبای امتحان دبستان دل و رودم دارن بهم گره می خورن، که چی؟ نه تو بگو، شما بگو، همونی که اون عقب کلاس نشستی دستت تو دماغته بگو، ارزش داره این همه بدبختی؟ پس فردا که بیوفتم بمیرم بابت مثلا فوق لیسانس یا دکترا آدم رو از پل صراط رد می کنن؟ نامه اعمالی که تو دست چپ هست رو به پاس این همه زحمات بی دریغ در عرصۀ علم و دانش، کان لم یکن تلقی می کنن؟ دِ نه! نمی کنن...اگه به جاش سالی یه بار بری زیارت اهل قبور اونوقت اونا شفاعتت رو می کنن، اما این پروفسورجیمِ پیزوری که خودش باید دست به تونبونِ حواریون و امثالهم بشه بلکه  قیر نریزن تو ما تحتش دیگه نمیتونه بیاد بگه که آقا من گواهی میدم این خوب درس خوند، ولش کنید بره...والله به خدا هر چی قضیه رو از سر به ته و از ته به سر مرور می کنم و مصادیق خَسَر فی دنیا و الآخره  رو به یاد میارم می بینم که با وضیعت فعلی دنیا که نداریم هیچ، آخرت مون هم به مانند آتشکدۀ آذرگشسپ  همواره قرین شعله های آتشه! پس چه کاریه؟ حداقل پاشم بساط و جمع کنم برم جهان گردی. مرده شور گذشته و حال و آینده رو هم ببرن، حداقل این چند صباح باقیموندۀ عمر رو صرف گشت و گذار کنم که روحم رو تازه می کنه...