طیران الامارات

کنده شدن از زمین رو به شدت دوست دارم. با وجودی که از کلیۀ مراحل و مناسکِ قبل و وسط و بعد از پرواز با تمام سلولهای زنده و مردۀ وجودم متنفرم و از این همه تکرارِ بازرسی بدنی و چک کردن های 5 دقیقه یه بار پاسپورت و استرس اضافه بار و یکنواختی 16 ساعت پرواز و معطلی و صف سوار شدن و بعدش لفت دادن های بی دریغ آقای کاپیتان دردور خود چرخیدن و نهایتاً پریدن، از اونور هم نیم ساعت دنبال جای پارک گشتن وکلی عقب جلو کردن برای پارک دوبل (!) و جون کندن برای باز کردن درهای نکبت و صف پیاده شدن و گرفتن چمدون و تاخیرهای قبل و بعدش دچار کرختی و بداخلاقی می‌شم، اما همچنان اون لحظه ای که هواپیما با اون هیبت و قامت، به اوج سرعت می رسه و با یه غرشِ شدید، مغرور و با استقامت از زمین جدا می‌شه برای من یکی از خاص ترین لحظه های دنیاست. حس قدرتی که یه عقاب ممکنه وقت اوج گرفتن داشته باشه و دنیا و مافیها و مشکلاتش رو کوچیک و ناچیز ببینه، وقت پرواز هواپیما در من حلول میکنه و معمولا یه لبخند مخصوص هم بر صورتم نقش می بنده!

 نمیدونم چه حکمتیه که این صندلی های هواپیما ها رو از جنس استخون یا یه چیزی به همون کوفتی، سفتی و بی انعطافی می سازن. انصافاً اینقدر ناراحت هستند که 2 ساعت از پرواز نگذشته، حس آدمی رو پیدا می کنی که یه تراکتور قرمز رنگ ازپهنا از روت رد شده و گردن و تن و بدنت به کل دردناک می‌شه.

من به شخصه توی هر مدل هواپیمایی که می‌شینم، پاهام رو زیاد میارم. یعنی اینجوری بگم که بارها آرزو کردم کاش می شد جفت پاهام رو به صورت ضربدری بندازم دور گردنم که از کمبود جا براشون اینقدر عذاب نکشم. یکی نیست بگه آخه بی انصاف ها اگه در طراحی و ساختِ هواپیماهای مسافری فقط یک یا ماکسیمم دو ردیف از صندلی ها رو حذف کنین، دربدترین حالت که ردیف ها 10 تایی هستند، 20 نفر از مسافراتون در هر مسیر کم میشه، اما در عوض به طور متوسط 7-8 سانتیمتر جای پا برای آدمهای بی نوا که باید چندین ساعت تو اون باریکه جا عمر بگذرونن،  باز می کنین. 

در اینجا دوستانه به شما سازندگان طیاره‌جات سفارش می‌کنم تا برای ثواب دنیا و آخرت خودتون هم که شده یه خورده کمتر به سود‌دهی و مال و منال این دنیای فانی فکر کنید تا ما مردمان مسافر هم توی هر سفر، چندین ساعت عذاب و فشار قبر رو متحمل نشیم که اگر هم احیانا، خدای نکرده،‌ زبونم لال مثل امروز من  بر حسب تصادف  نیم ساعتی خواب‌مون برد، خواب نکیر و منکر و سوال جواب شب اول گور رو ببینیم و خیس عرق از خواب بپریم.

*مشاهدات محیطی حین نوشتن: این عربها، ترکها، هندی ها و هموطنان ایرانی به یک شدت هیز هستند،‌ گاهی شک می کنم که نکنه لختم و سریعا باید خودم رو وارسی کنم. چه گرفتاری شدیم به خدا!

** بعضی ازاین عربهای دشداشه پوشِ چفیه به سر، طناب مانندی از یقه شون به بیرون آویزونه که گاهی حین راه رفتن با دست می کشن‌ش. برام سواله که این سیستم چی هست و کارکردش چی میتونه باشه؟!

*** عکس از خودم- آسمانِ خشمگین و سردِ شهر- ساعاتی پیش از پرواز

پ.ن. این خانم های عربی که روبنده به صورت دارن و دستکش به دست، میان توی دستشویی ها و چادر و روبنده و روسری و دستکش رو در میارن، یه لباس نیمه برهنه اون زیر تنشونه، از مچ دست تا آرنج النگوهای طلا دارن و خالکوبی حنایی. همچین با دقت و سر فرصت، گردن و صورتشون رو غرقِ کرم پودر می کنن، آرایش غلیظ و حیرت انگیزی انجام میدن، به موهاشون یه کیلیپس هایی میزنن که یه عالمه مو و پر بهش وصله و منجوق و ستاره و پولک هم داره. بعد به ترتیب رو بنده رو نصب می کنن( یه بند داره که پشت سر گره میزنن) روش مقنعه یا روسری می پیچن، که به خاطر اون گیرۀ گنده که به موهاشون زدن، به اندازۀ یه مرغ متوسط، بالای سرشون پف میکنه و ظاهراً خیلی حرکتِ شیک و تحریک کننده ای برای برادران عزیزِ عرب محسوب میشه. در آخر هم چادر عربی رو روی لایه های قبلی سر می کنن و دست کش هم تا بالا می کشن رو دستا. بعد هم به شکل یک مخروطِ سراسر سیاه و نجیب از دست شویی خارج میشن!