صبحی به رنگ طلا

یه وقتایی هست که آفتابِ تازه در اومدۀ سر صبح شفاف و شاداب خودشو لوس می کنه و وقت رانندگی از نیم رخت پخش میشه رو سر و صورت و موهات. درست مثل امروز صبح که داشتم میومدم سرکار. رو گلهای جلوی خونه شبنم های درشت نشسته بود. با وجودی که هوا سرد بود، بوی علف  بهاره میومد تو هوا همونی که گاهی به بوی هندونه هم نزدیکه. یه رادیوی محلی داشت واسه خودش موسیقی کلاسیک میزد. زنا با  کلاه و کت دامن و کفشای پاشنه بلند، خرامان وقهوه به دست عرض خیابونو قدم میزدن منم خیره به حرکت موزون پاهای لخت زنونه ، همچین جل الخالق گویان منتظر سبز شدن چراغ بودم. دیدی وقتی سرگرم تماشای ملتی یهو خودت رو هم می بینی، انگار از تنت میای بیرون و خود خودتو، تماشا میکنی، حس میکنی یا نمیدونم یه همچین حالتی؟ دیدم خودمو. حس کردم زیر آفتاب طلایی شدم. انگار که یه لایۀ ظریف و سبک آب طلا کشیده بودن رو سر وصورتم. دونه دونۀ مژه هام یه جور خوبی سنگین تر شده بودن. خودم که از دریچۀ چشمم میدیدمشون یه ردیف قاصدک  شفافِ سر طلایی می دیدم که مودب و آروم کنار هم نشستن. با هر پلک زدن من یه مسیری تو فضا ترسیم می کردن و با هارمونی بالا پایین می شدن. خود خورشید خانم داشت میرفت سرکار!  وَه که یهو موجی از حس خوب پیچید تو تن و بدن و صورتم. ناخودآگاه به آقای رانندۀ ماشین بغلی نگاه کردم و لبخند زدم. حس خوبم تشدید شد وقتی اونم با یه  آرامش ومحبت خاصی بهم لبخند زد، Have a good day گفت و رفت. چراغ سبز شده بود...