اینجا می نویسم که چی؟

یه دوست بسیار محترم از دیار انگلستون برام کامنتی گذاشتن تو پست قبل که ترجیح دادم اینجا نظرم رو دربارۀ نظر ایشون منظور کنم.

عبداللطیف عبادی:

عکسهایی که می گیری تقریبا" بدون استثناء هنری هستن . ترجیح میدم به چشم یه عکاس پخته و اهل ذوق نگاهت کنم تا نویسندهء نثر و کلمات فاخر تهرانی مطلب ما ملت باحال. به همون اندازه که با نوشته هات نمی تونم ارتباط برقرار کنم ، با هنرت احساس نزدیکی می کم و عکسهات هر کدومش یه دنیا حرف برای گفتن دارن . در واقع با اهل دل کلی حرف صمیمانه میزنن . یه عکس عمیق و دلنشین خودش هزارتا شعر می ارزه و مثل یه آهنگ می مونه . اگه حتی یک کلمه زیرش چه به عنوان توضیح و چه به عنوان شعر بنویسی هارمونیش رو بهم میزنه . اگه دست من بود بهت میگفتم اولا" هر رشته ای رو که داری میخونی و کاری که داری رو بذار کنار و برو دنبال کار عکاسی و ثانیا" توی وبلاگت هیچی ننویس و فقط عکس بذار ( به این میگن کامنتی خشن و طلبکارانه از یک دهاتی بی سلیقهء در حال توسعه!) ء

دست شما درد نکنه  آقای عبادی عزیز، جمعش کنم بساطو بره دیگه؟ درسته که من با خاک یکسان شدم اما شما دلتون میاد چراغ یه خونه خاموش بشه حتی اگه خونۀ مذکور مجازی باشه؟
والله به جون خودمو مامانم، با وجودی که ادعام تو خیلی از مسایل ماتحت هر 4 پا- حتی 8 پایی- رو پاره می‌کنه، اعتراف می‌کنم در زمینه نگارش نظم ونثر و از اون بدتر عکاسی ادعایی در حد الاغ مشدعباس دارم و لاغیر. سوسک بشم و به پشت بیوفتم کف دستشویی اگه دروغ بگم. به این قبلۀ حاجات.

از اولش هم این وبلاگ فقط یه دفترچه بود واسه یواشکی های زندگانی بنده . از اونجا که عادت نداشتم در مورد غم و غصه هام، خر کیف شدن‌هام و روزمرگی‌های تکراریم برای کسی قصه بگم و لابلاش غر بزنم ، یه روزی تو زندگی تصمیم گرفتم قبل از انفجار و پراکنده شدن گند و کثافت به اطراف، خودم یه سوپاپ بسازم و بخارات اضافی مغز و روحمو از روزنه‌ش ( سولاخش) بفرستم بیرون. همیشه یه گوشۀ کتابای مدرسه یا پشت ورقه های امتحانی، حاشیه روزنامه، دفتر ریاضی... یه چیزایی می نوشتم، محض خونده نشدن هم سریع السیر خط می‌زدم یا پاره می‌کردم. از اونجایی که مامان بهتر از جونم علاقۀ شدیدی داشت به همۀ گوشه و کنار وجودی بنده اشراف کامل داشته باشه، هرگز نوشته ای رو نگه نداشتم. خوبیه وبلاگ این بود که می‌نوشتم، عین یه کاغذ می‌دادم دست باد که بره. اینطوری نوشته‌هام تو دریای اینترنت گم می‌شد، خلاص. باید بگم خیلی خیلی قبل از این وبلاگ یه وبلاگ دیگه داشتم که هیچ کس جز خودم نمی‌دونست و هنوزم نمی‌دونه که پشت کدوم  در یا دیوار این شهر مجازی قایم شده. وقتی حسابی اونجا رو خط خطی کردم حس کردم که دیگه کاغذ سفید نداره واسه نوشتن، دلم خواست دفترم رو با یه 100 برگ جدید جلد مقوایی عوض کنم. اینه که شد خزعبلاتی به رنگ انار، رنگ انارش هم به خاطر ارادتی بود که به جناب پاراژانف  فقید و جلوه های متفاوت فیلم رنگ انارش داشتم. به اضافۀ اینکه این رنگ همیشه بهم حس زندگی میده ، نشون به اون نشون که یه عالمه لباس و کفش و ماتیک و لاک اناری رنگ دارم!

از همون روزای اولی که وبلاگ آفریده شد، انگلیسی زبان هاش رو می‌خوندم و بعدشم تو فارسیا خورشید خانوم و پینک فلویدیش و از پشت یک سوم خدا بیامرز...رو ورق می‌زدم. کامنت نمی‌دادم تبلیغ هم نمی‌کردم خب خواننده هم نداشتم. راستش اصن کابوسم این بود که کسی اونجا و اینجا رو بخونه چه غریبه چه آشنا.

کم کم برام کامنت اومد، از نا کجاآبادهای ناشناس‌آبادهای دورِ دور.  از شما چه پنهون طعم نوشتن و خونده شدن به مزاقم بس شیرین و گوارا اومد. پس گاهی خطاب به خواننده می‌نویسم و بقیه اوقات فقط صرف نوشتن می نویسم.

اینجا نه وب سایت تخصصی و اطلاع رسانی‌ست، نه اساس‌نامه و مرام نامه‌ای دارد و نه هدف خاصی را دنبال می کند. فلذا چیزی نیست جز توهمات، تاملات، ترشحات، تخیلات و کلاً خزعبلات مغزیه زنی با اسم مستعار نیک ناز.  چرا نیک ناز؟ چون سالها پیش زنی رو می‌شناختم به غایت نازنین و دوست داشتنی به نام نیک ناز. اون نگاه، اون شخصیت و اون اسم برای من مجموعه ای شد به یاد ماندنی. ناخودآگاه این اسم اومد تو ذهنم و الان باهاش در خدمت اهالی این آبادی هستم.

خوبه بدونید، فعلاً درباب عکاسی  شدیداً گاو هستم و دارم با سیستم آزمون و خطا دنیای عکاسی رو کشف می‌کنم. می‌دونم که تکنیکِ خوب یا بهتر بگم درستی ندارم اما اگر تولیدات فتوغرافی‌م دلنشین از آب دراومده ( حداقل برای آقای عبادی عزیز) احتمالاً از صدقه سر برآمدن از ته دل هست و یکی دو تا دلیل دیگه که انشالله به وقتش توضیح میدم.

با توجه به توضیحات فوق، مفصلاً، مرتباً و موکداً تاکید میکنم بنده نه نویسنده هستم نه شاعر نه عکاس حرفه ای نه حتی وبلاگ نویس قهار، فقط احساسات و خاطرات و مشاهداتی رو که در شبانه روز بی اجازه از تودرتوی مغزم رد میشن دستگیر میکنم و در وقت مقتضی در قالب  محدود کلمات و عکس تو این گوشۀ مخفی می‌چپونم.  نویسنده نیستم( ورزش هم نمی کنم) اما، اما...وبلاگ نویسان و اهالی ادب و هنر هر سرزمین و فرهنگ رو بسیار دوست می دارم!( این جملۀ آقا سالهاست رسوب کرده تو مغزم با هیچ پاک کننده شیمیایی و ارگانیکی هم پاک نمیشه لامصب)

نیک ناز