دو تا چرخ واسه چرخیدن

بابا دوچرخه سواری رو خیلی دوست داره. معتقده از اون ورزشهاست که بالا بری پایین بیای باید یاد بگیری، دختر و پسر هم نداره. واسه همه واجبه چون مثل شنا یه روزی یه جایی به دردت می‌خوره. این شد که با تلاش بی‌وقفه و شبانه روزی خودش ، عرق ریزون زیر تیغ آفتاب تابستون و یا علی‌گویان تو سرمای خزون دوچرخه سواری رو در همان عنفوان زندگی که اندازۀ این گوجه فرنگی کوچولوها یا به قول این‌ور آبی‌ها Cherry Tomato بودم بهم یاد داد. اول با سه چرخه شروع شد اما انگار هوش و استعداد رکاب زدن در حد علامه حلی به خرج دادم اینه که زود  ارتقاءِ درجه گرفتم و دوچرخۀ بزرگ کمک‌دار سوار شدم. همونا که دو تا چرخ مسخرۀ خنگولی پشتش آویزون بود و به آدم اعتماد به نفس کاذب می‌داد که بـــــله این منم که دارم تعادل این قارقارک فلزی رو برقرار می کنم جون عمه جانم! مرحلۀ بعدی باز کردن یکی از چرخهای کمک و مثل خرچنگای لب دریا یه وری حرکت کردن بود. الان که خوب فکرشو میکنم می‌بینم بیشتر شبیه مینی بوس‌های فیات زپرتی می‌شدم که به قول مکانیکی ها سندل بُر(که همون  Central Bolt هست) پاره کرده بودن  و به همین دلیل  از دور که نگاه می کردی هیکل خپل‌شون با خیابون زاویۀ حدوداً 60 درجه می ساخت و هن هن کنان، لنگ لنگان با کوله باری از مسافرهای گردن کج کرده( به واسطۀ اون سقف کوتاه لعنتیش) در همون غروب های داغ به سمتت میومدن.کپی خود اونا شده بودم.

همین‌جور که با یه چرخ کمک، مینی‌بوس وار یا خرچنگ‌گونه جلو می رفتم، بابا با زحمت فراوون، با یه دستش دستۀ دوچرخۀ سبزم رو نگه می‌داشت با یه دست دیگش زیر زین رو می‌گرفت و سعی می کرد که من رو تو وضعیت تعادل حرکت بده تا وقتی ترسم ریخت آروم آروم ولم کنه. در یکی از همین جلسات زیبای آموزشی که با پدر جون داشتیم، یه چند متری رو در رکاب همدیگه رفتیم و بابا یواش دست‌ش رو برداشت که...بنده یه دو متری رو بدون کج و کوله شدن روندم و خر کیف از این موفقیت بی نظیر...سر خر رو برگردوندم که به بابا بگم هورررا...و در همون اثنای هورا کشیدن به شکل تمام قد با همراهی دوچرخۀ مهربان دوتایی رفتیم تو بوتۀ بزرگ و انبوه گل های سرخ حیاط...

گلها هم که از بخت بد، یک سر پوشیده از تیغ های ریز و درشت  زرشکی رنگ بودن و من بخت برگشتۀ سرخوش هم شلوارک و رکابی تنم بودو...بله! همه جام خط خطی شد و تیغ تیغی. خون میومد از همۀ خطوط دست و پا و صورت و گردن و من ملنگِ همیشه شنگول در مقابل دویدن بابا برای نجاتم از چنگال شاخه های وحشی به صحنۀ مسخره ای که حادث شده بود غش‌غش می خندیدم و وسطاش آخ می‌کشیدم از دردو اشکام می‌ریخت.

خلاصه که با مصائب بسیار، خون دلها خوردیم و دوچرخه سواری رو از بابای عزیز تر از جون یاد گرفتیم...تا اینکه بزرگ شدم  و به رازی پی بردم. اینکه بابا خودش دوچرخه سواری بلد نیست! و به همین دلیل علاقۀ بی حدی داشته بچه هاش این کارو حتماً یاد بگیرن... با این وجود به نظرم کلی هم در آموزش تئوری و عملی این ورزش صاحب نظر بود و خوب یادمون داد...ولی انگار هی‌چوقت فرصتش نبوده که خودش یاد بگیره طفلکی.

تمام تصاویر بالا در کسری از ثانیه تو ذهنم جاری شدن و خاطرات کودکیم ورق خوردن وقتی اولین بار تو  گوشه کنار پیاده رو های شهر دوچرخه های آبی رنگی رو دیدم که برای کرایه صف کشیدن. میری سکه میندازی یا کردیت کارد میزنی و دوچرخۀ نو نوار رو برای هر مدتی که لازم داری با خودت می‌بری خرید یا گردش و الواتی و...هر کاری که اون دل تنگ لامصبت می خواهد.

عکسی که از پشت فرمون گرفته شد - آگوست 2010 - ملبورن