باید یه جایی تمومش می‌کردم. یه تموم کردن محکم، وحشیانه، دیوانه‌وار. حتی به قیمت اینکه له بشم، له بشه. باید یه جایی دوباره صدامو می‌نداختم تو سرم فریاد می‌زدم،‌ بعد از این همه خفقان باید هوار می‌کشیدم... آرامش کلمات موقر و متین و مهربون رو امتحان کرده بودم. صد بار هزار بار...جواب نداد. این معجزه‌ی عطوفت و مماشات و مدارا واسه‌ی ما یه تردستی ساده بود که دستش رو شده بود... کار نکرد. نمی‌خواست که بشه. نشد که بشه. یه جاهایی هست که انگار فقط سیلی باید زد به همه چیز به همه‌ی خاطره‌ها به همه‌ی اشتراکات چندین ساله، به هر چی ریشه و پی که داری و دارین. باید زد.‌ یه کشیده‌ی محکم. طوری که برق از چشماش بپره. چند ثانیه کور بشه، گوشاش بگیره، یخ بزنه از ضرب دستای زنونه‌ات.

 اینقدر محکم زدم که انگشتام کبود شدن،‌ درد دارن، خونریزی کردن. حنجره‌م تیر می‌کشه. قلبم حوصله‌ی تپش نداره، یه در میون می‌زنه. چشمام خودسر شدن، کاری به کار دنیا ندارن... بی‌خیال نگاه کردن شدن. غدد بزاقی‌م ترشح کردن رو انگار تحریم کرده باشن، بی سر وصدا اعتصاب راه انداختن، زبونم خشک خشک شده...
ته مونده‌های یه خرابه رو اینقدر با تمام وجود لگدمال کردم که پاهام لمس شدن، از جفت پا فلج شدم. آنچنان خراب کردم که حالا حالا ها کسی جرئت نکنه اون طرفا، روی اون تیکه زمین وامونده‌ی لم یزرع  آلونک بسازه.
بی قاضی و محکمه و هیئت منصفه، قبول محکومیت می‌کنم. من به خاطر این فریادی که با تک تک سلول‌های وجودم زدم محکوم این پرونده هستم. آدم بده‌ی این بازی مخوف که شرط بندی بُرد و باختش سر قطره‌های خون‌ش بود و دونه دونه‌ی روزهای معصوم زندگی‌ش، من هستم. من جزءِ معدود محکومینی هستم که از محکومیتش راضی و سربلنده. خودم خواستم این پاره شدن بی رحمانه‌ی آخرین نخ اتصال رو. پای حکم‌ام می‌ایستم. حتی اگه مجازاتم تیرباران شدن با چشم‌های باز در غربت یخ‌زده‌ی یک غروب بارونی باشه...