دوچرخه به نظرم موجود دوست داشتنی و محترمیه! 

این مخلوقِ 2 چرخ، یکی از محبوب ترین وسایل نقلیه توی این شهر به حساب میاد. صبح ها که از در خونه ت میای بیرون، بی برو برگرد تعداد زیادی دوچرخه سوار می بینی که بی اغراق همگی ظاهری کاملا حرفه ای دارن. اینکه می گم حرفه ای یعنی، کلاه های خیلی خوشگل با فُرم عجیب وغریب آیرودینامیک، از اونا که تو المپیک می ذارن سرشون. عینک های فضایی، شلوارک و بلوز استرچ(چسبون؟)، کفشهای مخصوص دوچرخه سواری که با دقتی خاص و سلیقه ای تحسین برانگیز هماهنگی رنگی ش با لباس و کلاه و بدنۀ دوچرخه رعایت شده، دستکش چرمی مخصوص و بطری آبی که بازم رنگش به کل قضیه میخوره و یه جایی اون وسط های میلۀ متصل کنندۀ چرخ عقب به جلو،  نصب شده.

مسیر دوچرخه هم که به همت دولت فدرال و البته کمک های امام زمان، تو هر سوراخی که آدمیزاد تونسته یه راه بسازه حتما طراحی شده، حالا چه اتوبان باشه، چه کوچه 6 متری یا حتی در مواردی جادۀ مال رو ِ کم عابر.

حالا این همه آدم دوچرخه سوار با اون سرو وضع کاملا ورزشی که مناسب جلد مجله های سوپر حرفه ایِ ورزشی هست، ساعت 7-8 صبح کجا میرن؟ بله خوب، تشریف می برن سر کار. یکی وکیل بلند پایۀ دادگاه ایالتیه، یکی دیگه مدیرعامل IBM، اون یکی پروفسوریه که تو بهترین دانشگاه کرسی داره و...درسته با دوچرخه میرن سر کار. همۀ سازمان ها توی طبقات  حمام های مجهز دارن، که بعد از ورزش ازشون استفاده می کنی، بعدش هم کت و شلوار/دامن ت رو می پوشی، عطر و ادکلن می زنی و به سانِ انسانی متمدن، سرزنده  از ورزش صبحگاهی و البته خوش بر و رو و خندان، میری سر کارت.

فکر کنم خیلی واضحه که دلم می خواد یه دوچرخه بخرم و به خیل جماعت اینکاره بپیوندم. اینجوری:

اما فعلا که ماشالله کالیبر ِ بالا داره حکومت می کنه و مجال تصمیمات این چنینی نمیده بهم. باشد که روزی رستگار شویم.