محتسب شيخ شد‌ و فسق خود از ‌ياد ببرد قصه‌ی ماست که در هر سر بازار بماند

می‌ترسم. تازگی‌ها که نه، خیلی وقت است از آدمها و کتاب قانون سرزمین مادری‌ام می‌ترسم. وحشت قیرگون سیاه و نفس‌گیری‌ هست که هر از گاهی بی‌خبر می‌آید و وجودم را در یک آن می‌پیماید. احساس آدمی از قرن بیست و یکم را دارم که قرون وسطای اروپا را از دریچه‌ی یک ماشین‌ زمان زپرتی در فیلم‌های صد من یک غاز، نگاه می‌کند. از بی‌پناهی آدمها در آن سیاه‌چال‌های مخوف می‌ترسم. از زنجیر و چوب و تازیانه‌ای که به تن و بدن آدمیان می‌بندند و رگبار می‌کنند، از عمرهایی که بدون جوانی، مستقیم به پیری وصل می‌شوند هراس دارم.

از دورهمی‌های مردمان برای تماشای اعدام آدمی دیگر می‌ترسم. تازگی‌ها از چادر سیاه وحشت می‌کنم. از مُهر پیشانی‌های مکه رفته‌ای که به نام خدا و محمد، عذاب می‌دهند مردان و زنان بی‌دفاع هم آب و خاک را. از چشم‌های بی‌حیا و هرزه‌صفت‌شان که در حصاری امن از ریش و ابرو و موهای مورب پیشانی، نشسته می‌ترسم. همان چشمهایی که اشک بیهوده می‌ریزند به پای رفتگان دین خدای‌شان و خبیثانه در چشمان دخترکی بیست و چند ساله صحبت از اعدام می‌کنند و شلاق و آخ... می‌دانید آدم‌ها از جنس پوست و گوشت و خون‌اند. ضربه، می‌درد پوستشان را و می‌ریزد خونشان را...به همین سادگی از هم می‌پاشد بودن جسم‌شان. اینها مگر این را نمی‌فهمند؟

آدمها از جنس احساسات و اندیشه و هوشیاری و رویا هستند، زنان و مردان از تار و پود شادمانی و اشک و دل و آه و موسیقی و ترانه‌اند...آدم‌ها ساز می‌زنند، نقاشی می‌کنند، واژه می‌سازند و شعر می‌گویند... آدم‌ها از جنس شیشه‌های شکننده هستند. با تلنگری می‌تواند نابودشان کرد. به خنده‌های از ته دلی می‌شود امیدوار کرد شان. با تک نگاهی صمیمی می‌شود مردی را، زنی را یک عمر عاشق و واله کرد... آدمها حرمت دارند زود ترک بر می‌دارند، فرو می‌ریزند، زود می‌پوسند و تمام می‌شوند اگر بی‌رحمی ببینند... خدایا این‌ چیزها را مگر نمی‌دانند این قوم تاتار که بر سرزمین‌مان چنبره زده‌اند، جنس خودشان از چیست مگر؟ به هوای کدام بهشت موعود، کدام حوری لعنتی، کدام پاداش ابدی این چنین سر می‌بُرند و شکنجه می‌دهند و عمر می‌سوزانند و خدا خدا می‌کنند و شبها هم سر راحت بر بالش می‌گذارند؟

دخترک فارغ از اینکه چه هست و که هست، از حيث اتهام محاربه به سه سال و نيم حبس در شهرستان ايذه محكوم شده است... به اتهام اجتماع و تباني در ارتكاب جرم به دو سال حبس و تبليغ عليه نظام شش ماه حبس محكوم ...

خدایا نمی‌دانم این کلمات که تمام عمر نه چندان بلندم در آن سرزمین دیده‌ام و هنوز می‌بینم از دور، نوعی از کابوسهای شبانه‌ایست که امانم را بریده یا واقعیت دارد... دقیقاً پنج بار در سکوت این سه کلمه را پشت هم تکرار کردم شاید معنی‌اش را، منطق‌ش را، حکم‌ش را و عمق فاجعه‌اش را بفهم...تبلیغ علیه نظام...تبلیغ علیه نظام... ای داد بیداد، آخر چگونه حق نفس کشیدن، یا چند سال از معدود سالهای زندگی آدمی را می‌شود گرفت به دلیل تبلیغ علیه من؟